Ik loop er naar toe vanaf
ongeveer 10 – 15 meter afstand. Het beweegt niet van me af. Jane legt uit
dat ze ziet dat het paard niet bang is voor mij. Ik fluister tegen het paard en verwacht dat het
zijn hoofd naar mij keert (zoals met mijn hond). Maar het kijkt niet naar mij, in feite
lijkt het helemaal niet te reageren. Ik bespreek dit met Jane, ze vertelt me dat een
paard, een prooidier is. Het controleert of ik veilig ben, maar let niet op de
inhoud van mijn fluisteren. Jane vindt dat mijn vriendelijke fluisteren tegen het paard getuigt van mijn behoefte om aardig gevonden te worden. Ik vind dat schokkend. Ze legt uit dat dit precies het soort leren is dat plaatsvindt als je met paarden werkt. Ze zijn projectieschermen en laten je zien hoe je in elkaar zit. Jane vraagt me wat ik nu wil doen. Het paard is intussen gaan liggen. Het is nog steeds de bedoeling dat ik het paard op een of andere manier in beweging krijg (de opdracht van Jane voor deze oefening). Ik heb een idee, een drang om naast het paard te gaan liggen, nieuwsgierig hoe dat zal zijn en of ik ontspannen kan blijven. Ik wil me als een paard voelen. Ik ga liggen en voel na een tijdje mijn lichaam en begin me af te vragen wat ik nu wil doen. Ik wil weer opstaan. Het ‘ik wil opstaan gevoel’ komt uit mijn lichaam, ik denk er verder niet over na. Ik voel me vastbesloten. Voor ik het weet, staat het paard ook op. Ik wil het leiden en we beginnen te lopen, ik en het paard. Ik voel een aanwezigheid, ik ben absoluut niet alleen en bewust van de ontmoeting van de energie van iemand anders. Tot mijn verbazing ben ik in staat om het paard te laten bewegen (ik ben trots). Ik voel hoe het moet (met enkele suggesties van Jane) door mijn lichaam te gebruiken. Ik praat niet meer met het paard, ik leid het en laat mijzelf ook leiden. Ik begin sneller te lopen, meer te rennen, van een afstand van achter het paard. Ik kom er achter dat het er niet om gaat om tegen het paard op te botsen, maar eigenlijk meer om het mee te nemen in een parallelle beweging. Ik merk dat ik ervoor moet zorgen dat ik in een hoek achter het paard loop. Ik kan nu zelfs de buitenste omheining van de oefenring gebruiken. Het paard loopt tussen het hek en mijzelf. Ik kan het in een cirkel laten lopen langs het hek van de zandbak. Ik krijg een steeds beter gevoel over de snelheid van rennen die ik moet aanhouden en de afstand die ik moet bewaren tussen mijzelf en het paard. Het paard beinvloedt mij ook. Het is als een elastiek, het is als een dans.