hoe leven we met de natuur?  

In onze westerse cultuur weten wij ons helemaal geen raad met de natuur. Wij plaatsen ons zelf steeds buiten de natuur.  We hebben ook geen woorden die onze directe relatie met de natuur weergeven – zoals we als mensen onderling wel hebben – alsof die directe relatie niet bestaat. 

Hoe doen we het dan, omgaan met de natuur?

Nou via de natuurwetenschap ‘meten’ we de natuur en leggen wat we zien vast in ‘eeuwige wetten’. We zijn nog steeds bezig met het ontdekken van ‘de ene wet’ die alle natuurwetten kan verklaren.  

En door ethiek projecteren we wat goed of fout is vanuit ons menselijk gecentreerd perspectief – wat we kunnen verantwoorden over wat we doen met en aan de natuur. Maar in de ethiek die wij aanhangen luisteren we in het algemeen niet naar de natuur zelf. Want we vinden dat die geen zelf heeft.  Met andere woorden, wij mensen zijn de enige die oordelen. 

Terwijl we door contemplatie de wonderen van de natuur beschouwen en vertalen in een esthetiek. Maar als we zouden worden gedropt in de natuur die we aanbidden of waarover we een mening hebben, zouden de meesten van ons zichzelf niet in leven kunnen houden. 

Als we ons realiseren dat we los zijn komen te staan van de natuur, wat kunnen we dan leren van mensen die (nog of juist weer begonnen zijn om) in en met de natuur werken?  Dat zijn mensen die (nog) in de directe relatie met de natuur staan, mensen die kunnen vertellen over hun levende ervaring.